Konu: Leonard ahşap kardeşler başarı için yaratıcı ana kaya oldu

David Pearson ahşap Brothers için 1970'lerde sırasında birkaç yıl sürdü ve onun en büyük kazanç biri 1976 Daytona 500, nerede o bir son-lap çökmesinden sonra Richard Petty yenilmiş oldu.

Ne kardeşlerim, Glen ve Leonard, ahşap ilk birebir görüşme yaptım ben ölüme korkuyor.
Ben bir Motorsporları yazar olarak Roanoke Times ve Woods için sürücü David Pearson, başlamıştı yaklaşık 42 yıl önce NASCAR Winston Kupası müsabakasında kavurucu oldu.
Geç Dick Thompson, Martinsville Speedway, süper Halkla İlişkiler Müdürü beni ormanda onun yarış programı için bir hikaye yapmak için işe.
İlk başta, ben bunu istemiyordu.
"Dick, sert ormanda biliyorum," dedi. "Kimse yok sanmıyorum. Tam olarak garaj alanında açık sözlü ve giden değiller."
"Sen iyi yaparım," Thompson söyledi. "Ben röportaj onların dükkanlarında Stuart (VA) koymak."
Birkaç gün sonra Tekin beni aradı.
"Evet, bu kolay değil," dedi. "Onlar kim olduğunu ve nasıl uzun o-cekti almak gibi şeyler bilmek istiyordu. Ben onları mümkün olduğunca çabuk olacağını söyledi. Orada olsun."
Gün medya arasında NASCAR en iyi takımlarından biri ormanda kabul edildi anlamak gerekir.
Onlar küçük bir organizasyon vardı ama onlar kendi-tutun ve beat-böyle güçlüdür Holman & Moody, küçük işletmeler ve tomurcuk Moore mühendislik.
Ama onlar uzak görünüyordu. Onlar sosyal değildi. Onlar hakkında görevlerinin etkin ve sessizce gitti.
Leonard Wood ana lastik değiştiricisinin çukur durur sırasında oldu, ama o da ahşap kardeşlerin büyüklüğü onun yetenekleri bir yenilikçi ve motor üreticisi bulunmuştur.

Ve görüşmeler için geldi, onların cevap kısa ve esrarengiz. O nasıl bir yarış kazandı açıklamalar için geldiğinde ormanda düz yanıt vermedim.
Medya, şaka yollu, sık sık bir "sihirli kasa değiştirme" gizli olarak onların başarısı için anılacaktır.
Gerçekte onlar ufak bir fikrim yoktu.
Glen, takım sahibi olarak listelenen ağabeyi özellikle suskun. Kardeşi Leonard, baş makinist ve güçlü pit ekibi üyesi, biraz daha iyi. En az bir sürü gülümsedi.
Aslında kim röportaj sırasında hemen hemen bütün Sorularıma cevap Leonard oldu. Şimdi, itiraf, ne ben sadece gevezelik ormanda biliyordu çünkü sordu çoğu yaklaşık izin değildi herhangi bir rekabet sırlarını gevşek.
Ben, "Hayır, orada, gidelim değil" birden çok kez duydum.
Ama sonra bir şey oldu.
Sordum ormanda NASCAR'ın sonsuz kural değişiklikleri-ki, zaman, rekabet eşit tutmak için yapılmıştır ve otomobil üreticileri ile mutlu tutmak zordu.
Leonard aniden Oda yaptı.
O geri taşıyan bir kutu geldi. O yere içeriğine boşalttı.
Karbüratör kısıtlayıcı plakaları sayısız boyut ve şekil zemin üzerinde tüm yayılmış.
"Görmek bu?" Leonard istedi. "Bu ne sürekli biz hızlı ve kuralları içinde emin olmak için yapmak zorunda olduğunu. Bu kolay değildir ve bir çok zaman alır."
Sonra gülümsedi.
"Tüm fotoğraf çekmek olamaz," dedi.
Sonra Woods başarı oldu neden bana çarptı. Leonard sadece çok büyük ölçüde ne kadar zor o çalıştı, nasıl deneysel yılları ve takımın alt yapısı Oluşturucu rolüyle nasıl adanmış oldu bana göstermişti.
Hayır ormanda NASCAR tost olduğunu merak ediyorum. Tarafından 1972 kendi araçları için birden fazla zaferler Curtis Turner, Marvin Panch, A.J. Foyt ve Cale Yarborough sever tarafından tahrik edilmiştir.
İçinde ' 72, Pearson ile onların ilk altı kez kazandı.
Gelecek zaman sadece bir habercisi oldu. Ormanda 1973 ve yedi daha fazla içinde 1974 11 18 yarış kazandı.
Onlar Glen ve Leonard'ın liderlik ve mekanik becerilerini en iyi yapıyor.
O her zaman Glen stratejist olduğunu gerekçeli. Ormanda asla bir şampiyonluk için koştu. Onlar en çok para ödenen sadece superspeedway yarışlarda, yarıştı.
Glen kombinasyonu daha yüksek bir gelir ve daha az masraf için seçti. Bence de o takım en güçlü olduğu yarış istiyordu.
Tek istisna kendi memleketi parça, yarım mil Martinsville Speedway oldu. Söylemek yeterli, Ah, onlar "telafi."
Bu arada, o kim teknik dahiydi Leonard oldu. O okul veya el kitapları öğrenmek değildi. O motor o 13 yaşında zaman inşa edebileceğini doğal yetenekli bir mekanik oldu.
Bir motor üreticisi olarak o şeytani neredeyse bir deli bilim adamı gibi-. Hiç kimse tam olarak ne yaptığını, biliyordu ve o emin hakkında kimse söylemek değil, ama onun motorları düzenli olarak en güçlü her superspeedway üzerinde vardı. Sayıları o oldu.
O orada sona ermedi. Leonard de bir ahşap kardeşler pit stop-rutin hızlı içinde NASCAR bir mimardır.
Leonard spor en iyi lastik değiştiriciler biriydi-Evet, görevine ekibi ile çok-ama o da gün donatımın modernizasyonu için sorumluydu.
Hafif jack, bir çok onlar 70-80 pounders hafif yarattığı gün. Hidrolik kullanımıyla, Delano ahşap, kriko ve ahşap kardeşlerin en gösterişli bir araba iki pompaları kaldırdı olabilir. Diğer aldı kadar 10 takım.
Leonard de takımın hava kaldırmak ve lug fındık daha hızlı bir şekilde değiştirmek için silah almak için yollar bulmak ve daha hızlı akmaya yakıt sağlamak için gaz dökümü kutular değiştirme ile yatırılmaktadır.
Leonard'ın doğal beceri ve yaratıcılık, ahşap kardeş hiç durumu ve bu gün tuttukları ün elde gelmezdi.
Leonard en son inductees içine NASCAR Hall of Fame biri olmasının en büyük nedeni olduğunu. Buck Baker, ot Thomas, paslı Wallace ve pamuk Owens onun bu yıl katılmak.
Pearson hall's ikinci sınıf üyesi ve memuriyet Woods ile kesinlikle ile ne çok şey vardı.
Leonard Glen hall of fame üyesi olarak katılacak. Bunu sadece uygundur. Onlar kendi büyüklüğü birlikte kurdu.
Yıllar geçtikçe Leonard ve kolayca sohbet ve sık sık gülmek dost tanıdık oldu.
Tabii ki, ben hiç ne yaptığını veya nasıl yaptığını sordum.
Ben o gülümseme düşünüyorum. Ama o cevap vermedi. Değil bu gün.

David Pearson drove for the Wood Brothers for several years during the 1970s and one of his most spectacular wins was in the 1976 Daytona 500, where he bested Richard Petty after a last-lap crash.

When I did my first one-on-one interview with the Wood brothers, Glen and Leonard, I was scared to death.
It was about 42 years ago when I was starting out as a motorsports writer for The Roanoke Times and the Woods, with driver David Pearson, were scorching the NASCAR Winston Cup competition.
The late Dick Thompson, the superb public relations director at Martinsville Speedway, recruited me to do a story on the Woods for his race program.
At first, I didn’t want to do it.
“Dick, I hardly know the Woods,” I said. “I don’t think anyone does. They aren’t exactly outspoken and outgoing in the garage area.”
“You’ll do fine,” Thompson said. “I’ll set up the interview at their shops up in Stuart (Va.).”
A couple of days later Thompson called me.
“Well, that wasn’t easy,” he said. “They wanted to know things like who you were and how long it would take. I told ‘em you would be as quick as possible. Get on up there.”
You have to understand that among the media of the day, the Woods were considered one of the best teams in NASCAR.
They had a small organization but they could hold their own – and beat – such powerhouses as Holman & Moody, Petty Enterprises and Bud Moore Engineering.
But it seemed they were distant. They weren’t sociable. They went about their tasks efficiently and silently.
Leonard Wood was a master tire changer during pit stops, but he also contributed to the Wood Brothers’ greatness through his talents as an innovator and engine builder.

And when it came to interviews, their answers were brief and enigmatic. The Woods never gave a straight response when it came to explanations of how they won a race.
The media, jokingly, often referred to a “magic chassis change” as the secret to their success.
In truth they didn’t have the slightest idea.
Especially reticent was Glen, the elder brother listed as the team owner. His younger brother Leonard, the chief mechanic and able pit crew member, was a little better. At least he smiled a lot.
In fact it was Leonard who answered virtually all my questions during the interview. Now, admittedly, most of what I asked was mere prattle because I knew the Woods weren’t about to let loose of any of their competition secrets.
I heard, “No, let’s not go there,” more than once.
But then something happened.
I asked the Woods how hard it was to keep up with NASCAR’s seemingly endless rule changes – which, at the time, were made to keep competition equal and the auto manufacturers happy.
Leonard abruptly left the room.
He came back carrying a box. He emptied the contents on the floor.
Carburetor restrictor plates of myriad sizes and shapes were spread out all over the floor.
“See this?” Leonard asked. “This is what I have to do constantly to make sure we’re fast and within the rules. It’s not easy and it takes up a lot of time.”
Then he smiled.
“You can’t take a photo of all this,” he said.
Then the reason that was the center of the Woods’ success hit me. Leonard had just very dramatically shown me how hard he worked, how experimental he was and how dedicated he was in his role as the team’s engine builder.
No wonder the Woods were the toast of NASCAR. By 1972 their cars had been driven to multiple victories by the likes of Curtis Turner, Marvin Panch, A.J. Foyt and Cale Yarborough.
In ’72, their first with Pearson, they won six times.
That was just a harbinger of things to come. The Woods won 11 of 18 races in 1973 and seven more in 1974.
They were making the most of Glen and Leonard’s leadership and mechanical skills.
It has always been reasoned that Glen was the strategist. The Woods never ran for a championship. They competed only in superspeedway races, which paid the most money.
Glen opted for the combination of a higher income and fewer expenses. I also think he preferred to race where the team was strongest.
The only exception was their hometown track, the half-mile Martinsville Speedway. Suffice it to say, uh, they were “compensated.”
Meanwhile, it was Leonard who was the technical genius. He didn’t learn from schools or manuals. He was a naturally talented mechanic who could build motors from the time he was 13 years old.
As an engine builder he was diabolical – almost like a mad scientist. No one knew exactly what he did, and he sure wasn’t about to tell anyone, but his engines were routinely the most powerful on every superspeedway. The numbers proved it.
It didn’t end there. Leonard was also the architect of a Wood Brothers pit stop – routinely the fastest in NASCAR.
Leonard was one of the best tire changers in the sport – yes, his duties with the team were many – but he was also responsible for modernizing the equipment of the day.
He created a lightweight jack, one far lighter than the 70-80 pounders of they day. With the use of hydraulics, Delano Wood, jackman and the most flamboyant of the Wood Brothers, could have a car lifted in two pumps. It took other teams as many as 10.
Leonard is also credited with finding ways to get the team’s air guns to remove and replace lug nuts more quickly and modifying the gas dump cans to allow fuel to flow faster.
Without Leonard’s natural skills and creativity, the Wood Brothers would have never achieved the status and notoriety they hold to this day.
That’s the biggest reason why Leonard is one of the latest inductees into the NASCAR Hall of Fame. Buck Baker, Herb Thomas, Rusty Wallace and Cotton Owens join him this year.
Pearson was a member of the hall’s second class and his tenure with Woods certainly had much to do with that.
Leonard will join Glen as a hall of fame member. It’s only appropriate. They established their greatness together.
Over the years Leonard and I became friendly acquaintances who could converse easily and laugh often.
Of course, I have never asked him what he did or how he did it.
I think he’d smile. But he wouldn’t answer. Not to this day.