Llinyn Mini Cooper S yn Rali Monte Carlo-llun arbennig

Eleni mae'n 50 mlynedd ers i'r Mini Cooper S gymryd ei buddugoliaeth gyntaf yn rali Monte Carlo. Mae eleni yn nodi 50 mlynedd ers i'r Mini Cooper S gymryd ei buddugoliaeth gyntaf yn rali Monte Carlo. Aeth y fuddugoliaeth ymlaen i roi'r Mini diymhongar a'i yrrwr, Paddy Hopkirk, lle cadarn yn hanes chwaraeon modur rhyngwladol.
Gwnaeth y clasur Mini ei ymddangosiad cyntaf ym 1959, wedi'i bweru gan beiriant cyfres A 850cc sy'n datblygu dim ond 34bhp. John Cooper a sylwodd gyntaf fod nodweddion trin rhagorol Minis yn rhoi potensial rasio go iawn iddo; Yr unig beth oedd yn ddiffygiol oedd pŵer.
Ym 1963, lansiwyd y Cooper S, gan ennill hwb sylweddol o bŵer o fodelau Cooper cynnar. Defnyddiodd injan BMC A-Series; fodd bynnag, cynyddwyd ei gapasiti i 1071cc, sy'n golygu 70bhp a chyflymder uchaf o 90mya. Roedd yr addasiadau'n golygu bod ganddo'r grunt i ennill o'r diwedd.
Mae'r pâr o'r gyrrwr rali chwedlonol Paddy Hopkirk a'r Cooper S yn parhau hyd heddiw un o'r partneriaethau gorau yn hanes chwaraeon moduro.
Roedd dimensiynau bach y Mini, pwysau isel a thrin miniog yn golygu bod yr hyn nad oedd ganddo bŵer llinell syth, roedd yn gwneud yn iawn am yn y corneli. Peilotwyd y Cooper S i fuddugoliaeth yn rali Monte Carlo ddwywaith mwy, yn gyntaf yn 1965 gyda Timo Mäkinen wrth yr olwyn ac eto yn 1967, wedi'i yrru gan Rauno Aaltonen.
Y cam cyntaf i Saint-Claude o rali 64 Monte Carlo, gosododd yr olygfa ar gyfer stori wir David yn erbyn Goliath gyda brwydr wefreiddiol rhwng Bo Ljungfeldt mewn V8 powered Ford Falcon a Paddy Hopkirk yn y Cooper. Lluniwyd y fformiwla anfantais ar y pryd i hyd yn oed allan y gwahaniaethau enfawr mewn pŵer a phwysau ceir oedd yn cystadlu.
Golygai hyn er i Hopkirk orffen 17 eiliad y tu ôl i Bo Ljungfeldt, Hopkirk arweiniodd y safleoedd cyffredinol. Ar y 1,607 metr Col de Turini, postiodd adran Bo Ljungfeldt yr amser cyflym, fodd bynnag, roedd y trin chwedlonol Minis, ynghyd â gallu Hopkirks i yrru ar gyflymder epig ar yr adrannau lawr allt eira yn rhywbeth na allai'r ceir mwy gyfateb yn syml.
Amddiffynnodd y Cooper S ei harweiniad trwy strydoedd Monte Carlo a sicrhawyd buddugoliaeth gyffredinol i gyd-chwaraewyr Tîm Cooper S. Gorffennodd Timo Mäkinen yn bedwerydd a Rauno Aaltonen yn seithfed yn gyffredinol.
Yn 1965, y tro hwn a yrrwyd gan Tim Mäkinen, rasiodd y Cooper S i fuddugoliaeth eto yn rhai o'r amodau gwaethaf a welwyd erioed ar y Monte. Ychwanegodd y Cooper S grunt o'i injan 1275cc sydd bellach wedi'i helaethu yn rhoi grunt digonol iddo ar gyfer y camau i fyny'r allt. Enillodd y gyrrwr a'r cyd-yrrwr o'r Ffindir, Paul Easter, bump o'r chwe chymal arbennig ar gymal olaf y rali, ac arhosodd yn gosb yn rhydd o unrhyw bwyntiau cosb am y ras gyfan.
Gosodwyd y tri Musketeers, (Hopkirk, Mäkinen, Aaltonen ) fel y'u gelwid yn annwyl i ddechrau yn gyntaf, yn ail ac yn drydydd yn rali 1966,ond fe'u datgymhwyswyd yn ddiweddarach gan y beirniaid Ffrengig wrth i'r pedwar penolau ychwanegol a osodwyd ar grille rheiddiadur y Mini Coopers fethu â rheolau homologeiddio Ffrengig.
Citroen derbyniodd y gyrrwr Pauli Toivonen y fuddugoliaeth wag yn anfoddog ond fe wnaeth addo peidio byth â gyrru am Citroen eto. Roedd y mini yn ôl ar ffurf ymladd yn 67 ac enillodd ei thrydedd rali Monte-Carlo a beilotwyd gan Rauno Aaltonen.

This year marks 50 years since the Mini Cooper S took its first win at the Monte Carlo rally. This year marks the 50th anniversary of the Mini Cooper S taking its first victory in the Monte Carlo rally. The triumph went on to give the humble Mini and its driver, Paddy Hopkirk, a firm place in the history of international motorsport.
The classic Mini made its debut in 1959, powered by an 850cc A-series engine developing just 34bhp. It was John Cooper who first spotted that the Minis excellent handling characteristics gave it real racing potential; the only thing lacking was power.
In 1963, the Cooper S was launched, gaining a substantial boost of power from early Cooper models. It used the BMC A-Series engine; however its capacity was increased to 1071cc, meaning 70bhp and a top speed of 90mph. The modifications meant it finally had the grunt to win.
The pairing of legendary rally driver Paddy Hopkirk and the Cooper S remains to this day one of the best partnerships in motorsport history.
The Mini's small dimensions, low weight and sharp handling meant that what it lacked in sheer straight-line power, it made up for in the corners. The Cooper S was piloted to victory in the Monte Carlo rally twice more, first in 1965 with Timo Mäkinen at the wheel and again in 1967, driven by Rauno Aaltonen.
The first stage to Saint-Claude of the 64 Monte Carlo rally, set the scene for a true David versus Goliath story with a thrilling battle between Bo Ljungfeldt in a V8 powered Ford Falcon and Paddy Hopkirk in the Cooper. The handicap formula at the time was formulated to even out the vast differences in power and weight of competing cars.
This meant despite Hopkirk finishing 17 seconds behind Bo Ljungfeldt, Hopkirk led the overall standings. On the 1,607-metre Col de Turini, section Bo Ljungfeldt posted the fasted time, however the Minis legendary handling, coupled with Hopkirks ability to drive at epic speeds on the snowy downhill sections was something the bigger cars simply could not match.
The Cooper S defended its lead through the streets of Monte Carlo and overall victory was secured for the Cooper S. Team mates, Timo Mäkinen finished fourth and Rauno Aaltonen seventh overall.
In 1965, this time driven by Tim Mäkinen, the Cooper S raced to victory again in some of the worst conditions ever witnessed on the Monte. The Cooper S added grunt from its now-enlarged 1275cc engine gave it adequate grunt for the uphill stages. The Finnish driver and co-driver Paul Easter won five of the six special stages on the final leg of the rally, and remained penalty free of any penalty points for the entire race.
The three Musketeers, (Hopkirk, Mäkinen, Aaltonen ) as they were affectionately known were initially placed first, second and third in the 1966 rally,but were later disqualified by the French judges as the four additional headlights mounted on the radiator grille of the Mini Coopers were found to fail with French homologation rules.
Citroen driver Pauli Toivonen reluctantly accepted the hollow victory but vowed to never drive for Citroen again. The mini was back on fighting form in 67 and won its third and final Monte-Carlo rally piloted by Rauno Aaltonen.