در 22 سپتامبر 1764، کاترین دوم تصمیم گرفت تابلوهای چوبی را با تابلوهای سنگی جایگزین کند. نقاط عطف - که در آن زمان هنوز چوبی بودند - در اواسط قرن هفدهم در زمان تزار الکسی میخائیلوویچ ظاهر شدند. نقاط عطف سنگی - علائم جاده ای به شکل ابلیسک های ساخته شده از گرانیت یا سنگ مرمر - در فاصله یک ورست (1.0668 کیلومتر) از یکدیگر قرار داده شده اند. اولین ستون از این دست در سال 1774 در سن پترزبورگ در ساحل رودخانه فونتانکا در نزدیکی دروازه پیروزی ظاهر شد. اولین جاده که نقاط عطف سنگی روی آن نصب شده بود، مسیر مسکو به کولومنا را تقسیم کرد. بنابراین، مردم شروع به نامیدن نقطه عطف Kolomna verst کردند. نقاط عطف در کارگاه های ساخت و ساز کلیسای جامع سنت آیزاک در سن پترزبورگ انجام شد. نویسندگی ساختمانها به معمار A. Rinaldi نسبت داده شد، اما طبق آخرین داده ها، نویسنده آنها معمار J. B. Vallin de la Mothe است. یک ساعت آفتابی بر روی ستون های اول و آخر نصب شد. نقاط عطف باقی مانده در سال های 1970-1990 بازسازی شد. منبع: Shuisky V. K. Jean Baptiste Michel Vallin de la Mothe // معماران سن پترزبورگ، قرن هجدهم. سن پترزبورگ. , 1997.